De eerste week in de peutergroep verliep goed, oef!
De overgang van de baby's naar de grotere kinderen in de opvang is Jana zwaar gevallen, ik bereidde me dus al voor op hartverscheurend huilen als ik hem 's morgens achterliet. Elke ochtend kwam er bij Lukas een klein weentje omdat alles nieuw en onzeker was, daarna liet hij zich snel en makkelijk troosten door een begeleidster, zijn tuut en doek. 's Avonds hoorden we dat hij de hele dag leuk gespeeld had, goed gegeten en lekker geslapen. Oef.
Natuurlijk kende hij de ruimte beneden veel beter, we gingen er soms samen met Jana zwaaien (en koeken schooien) bij haar vroegere begeleidsters, de laatste weken kwam ik er vaak met hem eventjes spelen voor we naar huis gingen. Dat heeft zeker geholpen voor een vlotte overgang. Maar ook... Hij is anders dan zijn zus, heeft op dat vlak minder tijd nodig. En dat vind ik ook zo leuk aan mijn twee kinderen: dat ze zo verschillend zijn, dat ik moeite moet doen om ze te leren kennen en aanvoelen, dat ik bij de ene best zus en bij de andere beter zo reageer daagt mij uit, maakt van mij een beter mens (in de zin van "nog-niet-af", nog steeds aan het zoeken en groeien en dat is leuk).
