Beeldvorming en theorie, een niet te onderschatten combinatie.
Zo is hij er rotsvast van overtuigd dat ik een absolute vergeetkous ben.
Natuurlijk vergeet ik wel eens iets. Zijn koekendoos bijvullen bijvoorbeeld.
Maar dat is niets vergeleken met wat ik wél onthou en regel.
Maar ik ben dus een vergeetkous. En hij is een 'onthoudkous'.
(Ik doe daar regelmatig beroep op. Dan zeg ik dat hij maar moet onthouden dat ik zijn koekendoos moet vullen. Het bevestigt zijn wereldbeeld. Ik vergeet en hij onthoudt.)
Het vermogen om dingen te onhouden heeft hij volgens hem van zijn vader geërfd. Technisch is dat - alweer: in zijn beleving - als volgt in zijn werk gegaan. Het zaadje met de onthoud-eigenschappen schoot alle vergeetachtigheid uit het eitje weg. Gelukkig was het een sterk onthoud-zaadje.
Hij is niet alleen ten stelligste overtuigd, hij is ook ontzettend opgelucht en dankbaar dat het zo gelopen is. Dus toen hij zijn theorie onlangs aan zijn meter uit de doeken deed ...
'Dank u papa, ik ga daarvoor jouw balletjes knuffelen!'
Wij schieten in de lach. Hij zegt het ook zo schattig.
En van zodra hij doorheeft welk komisch effect hij sorteert,
voegt hij er nog een schepje bovenop.
Met pretoogjes en een brede glimlach, loopt hij rond de tafel.
Armen wijd open, richting balletjes. Zelf lacht hij nog het luidst van al.
'Natuurlijk niet echt, hé papa!'
