Samen met vele anderen hebben wij ons gezin aangemeld voor vluchtelingenopvang via pleegzorg.
Enkele dagen tevoren legden we de kinderen aan tafel uit dat er in ons land best wel plaats voor die "stroom" vluchtelingen. Het wordt altijd voorgesteld alsof wij overspoeld worden en ook al gaat het natuurlijk wel om veel mensen, ze zijn niet met ontelbaar, laat staan onmogelijk veel. Om het voor hen een beetje aanschouwelijker te maken, vroegen we of er op hun school bijvoorbeeld nog plaats zou zijn voor één kindje. Als elke school in België één kindje zou opvangen, dan zouden ze allemaal naar school kunnen gaan. (Ik denk zelfs dat het per school maar om 0,2 kinderen zou gaan, maar dat kan ik hen natuurlijk nog moeilijker uitleggen.)
L: 'Neen, dat kan niet.'
'Kan er niet één kindje op die school van jullie? Is er in geen enkele klas nog een plaatsje vrij?'
L: 'Jawel, misschien wel.'
'Zo is het ook in België. Als ons land een beetje zijn best doet, dan kunnen hier heel veel vluchtelingen terecht.'
Enkele avonden later melden Allerliefste en ik ons gezin dus aan bij Pleegzorg Vlaanderen. De ochtend nadien belandde Lukas bij ons in bed. Toen de wekker ging hoorde hij op het nieuws alweer een bericht over vluchtelingen.
L: 'Ik heb net gehoord dat er een oproep is voor vluchtelingen om veel te werken.'
'Dat is eigenlijk een oproep voor bazen. Zij moeten de vluchtelingen veel werk geven. Vluchtelingen willen hier graag werken, maar dan moeten ze ook kunnen werken.'
L: 'Ah ja, dat is goed.'
'Weet je nog dat hier een kamer vrij was voor Sophie? Nu die terug leeg staat, zouden we die misschien kunnen gebruiken voor een kindje dat gevlucht is?'
L steekt zijn duim omhoog. 'Of twee kindjes. Of een mama of een papa met een kindje. Dan leggen we er nog een matrasje bij. En we kopen ook nog een tent voor hen.'
Ik kan niet goed zeggen wat ik eerst voelde. Opgelucht omdat hij na een paar dagen spreken over vluchtelingen spontaan zijn duim omhoog stak. Verbaasd dat hij een tent voorstelt om in te slapen. Heeft hij dan helemaal geen empathie? En toen dubbel ontroerd omdat ik het doorhad. Hij ziet beelden van vluchtelingen in tenten en denkt dat zij zo leven, dus wil hij die manier van leven aan hen geven: kwamen ze hier toe met brommers, dan zou hij mij zeggen dat ik dan ook maar een brommer voor hen moet kopen. (En daar stiekem zelf heel blij mee zijn!) Oef, mijn jongen voelt toch empathie. En hoe! Met zijn kinderlogica doet hij het op zo'n onschuldig schone manier.
