Nog steeds verbaas ik me hoe makkelijk je meegaat met je kind: van fase naar fase, vaak onbewust. Zo viel pas vandaag onze frank dat Lukas vaak met één hand bezet kruipt.
Hij neemt een potje / doosjes / lepel / potlood / vanalles vast en kruipt ermee naar het ander eind van de salon om daar iets met dat potje te gaan doen. Dat potje/ dat doosje / die lepel / dat potlood / vanalles houdt hij tijdens het kruipen onder zijn hand. Zo horen we hem dan stappen: één hand geluidloos, de andere maakt telkens lawaai van een potje / doosje / lepel / potlood op de grond.
In mijn achterhoofd hoorde ik dat afwisselend ritme al lang, pas vandaag stond ik er bij stil. Exact op het moment dat Jana met één van mijn schoenen rondliep: tik van de hak - stille stap - tik van de hak - stille stap - tik van de hak - stille stap. En Allerliefste lachend opkeek: "Ik dacht al dat het Lukas was." Op dat moment werd ik me er pas ten volle van bewust: inderdaad, Lukas kruipt met de dingen alsof zijn ene hand een zooltje heeft. Een soort hinkstapsprong.
