Dat heb je met die eerste keren: voor mij is het nooit duidelijk wanneer nu precies die eerste woordjes gezegd worden, die eerste stapjes gezet worden. Dat gaat zo toch meestal zo geleidelijk aan, daar kan je toch geen datum op plakken.
Hoe dan ook. Al van voor ons vertrek, gebeurde het dat Lukas al eens twee seconden alleen bleef zitten. Daarna viel hij weer om.
Maar in Mexico zaten we er zo dicht met onze neus op: heerlijk om zien hoe dat met rasse schreden vooruit ging. Na verloop van tijd, zat hij al een minuutje alleen. Dan werd hij moe en viel weer om. Nog later zat hij vijf minuten. Hij werd afgeleid door een stuk speelgoed en viel weer om. Daarna kon hij zitten op oneffen terrein. Toen kwam Jana aangestormd en viel hij weer om. Enzovoort.
Nu is het officieel: hij zit. Omvallen doet-ie niet langer.
Edit: Een paar maand later zo mooi beschreven door haar.
